Annemieke: ‘De belangrijkste afspraken voor dit akkoord werden al in 2009 vastgelegd. En dat was een nogal roerige tijd, vanwege de economische crisis. Er lag een regeerakkoord met het plan om de waterschappen op te heffen. En er moest stevig bezuinigd worden, ook in het waterdomein. Ik had de taak om 100 miljoen te vinden. En zag eigenlijk maar één uitweg. Tot dan toe was het Rijk financieel verantwoordelijk geweest voor het versterken van de dijken. Ik heb bij de waterschappen toen voorgesteld om die verantwoordelijkheid te delen. Dat het Rijk de ene helft zou betalen, en de waterschappen de andere. Dan maakten de waterschappen zichzelf onmisbaar en kon ik voldoen aan de wens om te bezuinigen.’ Sybe: ‘Dat voorstel sloeg bij ons als waterschappen in als een bom.’ Annemieke: ‘Dat kan ik me goed voorstellen. Een dijkgraaf vertelde me later dat hij niet wist of hij nou moest lachen of huilen. Er was iemand die de waterschappen wilde helpen met hun voortbestaan, maar dan wel hun portemonnee leeg wilde roven. Ik ben heel benieuwd hoe jij dat toen hebt beleefd, Sybe.’ Sybe: ‘Het zijn zware, moeilijke maanden geweest. Vanuit de waterschappen hebben we een commissie ingesteld om dit te onderzoeken, onder leiding van Pier Vellinga. Hij concludeerde dat het niet meer dan logisch was dat wij, als beheerder van dijken, ook investeerder worden. Maar toen moesten we de moeilijkste vraag nog beantwoorden: hoé gaan we dit betalen? Sommige waterschappen zitten tot aan hun oren in de dijken, anderen hebben ze bijna niet. Ik heb als voorzitter van de Unie van Waterschappen erop aangedrongen dat iedereen, ongeacht het aantal kilometers dijk, een bijdrage zou leveren. Uiteindelijk is iedereen daarmee akkoord gegaan. Maar dat heeft mij persoonlijk wel veel hoofdbrekens gekost.’ Annemieke: ‘Ik begreep die onrust ook goed. Er waren netto winnaars en verliezers. En er moest in die tijd al ontzettend veel bezuinigd worden.’ Sybe: ‘Het had ook met een cultuuromslag te maken. Van oudsher waren waterschappen erg naar binnen gericht. Gefocust op hun eigen gebied. Na de Watersnoodramp van ’53 is het grensoverschrijdend denken op gang gekomen. Maar dat was nog niet afgerond toen dit speelde. Het idee dat het hele land een groot probleem heeft als Rotterdam overstroomt, dat leefde nog niet overal. Het heeft, laten we zeggen, wat moeite gekost om iedereen daarvan te doordringen.’ Annemieke: ’Sybe zal het zelf niet zeggen, maar het is echt aan hem te danken dat de waterschappen in korte tijd op 1 lijn zijn gekomen. Hij heeft het er doorheen geduwd, dankzij zijn onverstoorbaarheid en rebelsheid. Hadden we een ander karakter als voorzitter van de Unie van Waterschappen gehad, iemand van het compromis en de geleidelijkheid, dan was het niet gelukt. Dan hadden we geen Bestuursakkoord Water gehad. Dan waren er nu misschien geen waterschappen meer geweest. En al helemaal geen HWBP. Het was toen echt kantje boord.’