Wij zijn allemaal netto-ontvangers

Nettobetalers. Een aantal jaar geleden was het een veelgehoorde term binnen de EU. De term werd gebruikt bij gesprekken over de wens om de financiële bijdrage aan de EU van een aantal landen naar beneden te brengen. Daarbij viel op dat het gebruik van dit begrip kan leiden tot het uitvergroten van verschillen tussen landen. Terwijl juist de samenwerking en het doel voorop zouden moeten staan. Het laatste jaar horen we het begrip binnen de EU niet veel meer. De samenwerking staat weer meer voorop. Maar in relatie tot het HWBP gebeurt iets soortgelijks nog wel. Hier wordt gesproken over waterschappen die nettobetaler zijn. Als bestuurder van de grootste nettobetaler aan het HWBP stel ik voor: laten we de term niet meer gebruiken. Het HWBP is een prachtige samenwerking van de 21 waterschappen en het rijk. Samen staan we de komende decennia voor een gigantische opgave: droge voeten houden, óndanks de zeespiegelstijging. Alle alliantiepartners dragen daaraan bij en heel Nederland profiteert ervan. In die zin zijn wij allemaal netto-ontvanger te noemen. Om die droge voeten te kunnen houden, moeten we voortdurend keuzes maken, bijstellen en verfijnen. Het is mooi om te zien hoe het HWBP zich ontwikkelt. Om te blíjven ontwikkelen, is het belangrijk dat we openhartig het gesprek voeren over de grote opgaven waarvoor we nu staan en hoe we deze financieren. Want het gaat hier om gezamenlijke projecten, waarin we van elkaar afhankelijk zijn. Dus moeten we vragen stellen. Hoe leg je de lasten en risico’s op zo’n manier neer, dat alle partijen akkoord kunnen gaan? Hebben we voldoende zicht op hoelang het uitvoeren van maatregelen gaat duren? En hoe gaan de kosten zich ontwikkelen? Dit zijn vragen waar we met z’n allen over moeten nadenken. Want van een droog Nederland in 2050 zijn we uiteindelijk allemaal (netto-)ontvanger.